اجتماعی

پشیمانى بعد از پریشانى و ...

علّامه جلیل، شیخ عبدالرّحیم تسترى، که افتخار شاگردى شیخ انصارى را داشته است، ماجراى زندگانى خود و چگونگى کرامت حضرت ابوالفضل(ع) را چنین بیان مى‏کند:

مرقد امام حسین(ع) را زیارت کردم و راهى حرم حضرت عباس(ع)شدم. لحظاتى در حرمش بودم که عربى وارد شد و پسر بچه فلجى را نزد ضریح برد، پایش را به ضریح بست و به توسل و تضرّع پرداخت. مدّتى نگذشته بود که پسر بچه برخاست و در حالى که اثرى از فلج در پاهایش نبود، فریاد بر آورد: عبّاس مرا شفا داد.

مردم در اطراف او حلقه زدند و لباسش را براى تبرّک پاره کردند.

چون این حادثه را دیدم، به طرف ضریح رفتم و با ناراحتى به حضرت ابوالفضل(ع) گفتم:

افرادى که به مقام شما معرفت ندارند و از شأن شما بى‏خبرند، حاجات خود را مى‏گیرند. اما من با این علم و معرفت و ادب که به شما دارم، نا امید و مأیوس برگردم! اکنون که چنین است، هیچگاه به زیارتت نخواهم آمد!

پس از مدتى، از سخنان تند خود پشیمان شدم و از خداوند متعال طلب بخشش کردم.

وقتى به نجف اشرف بازگشتم، شیخ مرتضى انصارى(ره) نزدم آمد، دو کیسه به من داد و گفت:

این است آنچه از ابوالفضل(ع) خواستى، خانه‏اى بخر و به زیارت خانه خدا مشرف شو؛ و من همین دو حاجت را از حضرت ابوالفضل(ع)خواسته بودم.